Rozdział I [Szpieg na przyjęciu]

Ginny Weasley nigdy nie lubiła luster. Miała wrażenie, że szklane oczy kradną jej cząstkę duszy. Wydzierają ją z niej i wydobywają na światło dzienne to, co chciała ukryć. Tak było, kiedy opętał ją Tom Riddle z dziennika i w zwierciadle widziała bladą, zbroczoną krwią dziewczynkę o smutnych oczach. Tak było, kiedy Harry zginął w bohaterskim pojedynku z Voldemortem i coś w Ginny nieodwracalnie pękło, a jej odbicie tylko przypominało o pustce, jaką czuła. Tak było i teraz, choć od wojny minęły trzy lata i dziewczyna odzyskała względny spokój. Stała się inną osobą. Nową Ginny. Mniej uśmiechniętą, bardziej zdystansowaną. A przede wszystkim samodzielną.

Tym razem Ginny nie wyglądała źle.

Miała na sobie długą, bladoróżową suknię z trójkątnym wycięciem na plecach. Z przodu widać było jej obsiane piegami ramiona oraz małe, jędrne piersi zarysowujące się pod materiałem. Włosy o barwie płomieni spływały luzem po jednym ramieniu. Ginny Weasley wyrosła. A jednak coś w jej twarzy stało się pociągłe i ponure, a brązowe oczy zdradzały chłód.

Dziewczyna przywołała zaklęciem swoją małą torebkę.

— No cóż, Weasley, lepiej już nie będzie — mruknęła do własnego odbicia. Jednak nie wybierała się na zabawę z własnej woli. Tego wieczora czekała ją misja szpiega. 

*

Allan Hawkins był wysokim blondynem. Jego twarz zdawała się Ginny nieco zbyt kanciasta, ale uczesany i w czarnej szacie wyjściowej prezentował się całkiem dobrze. Czekał już przy swoim latającym samochodzie, o marce, jakiej dziewczyna nie znała, ale która na pewno była droga, jak na arystokratę przystało. Na widok wychodzącej z kamienicy partnerki Allan zamrugał kilka razy i uśmiechnął się, lekko głupawo. 

Jeszcze nie przesadziłam z amortencją — pomyślała zadowolona Ginny. Dolała mu do kawy dosłownie dwie kropelki. Wystarczająco, aby poczuł się nieco odurzony i zaproponował jej udział w przyjęciu, gdy tylko o tym wspomniała, ale nie na tyle, aby zachowywał się jak zakochany błazen. Nie chciała, by wszyscy zorientowali się, w czym rzecz. Teraz Allan podał jej szarmancko dłoń, a dziewczyna jeszcze raz zlustrowała go wzrokiem. Mogłabym go przelecieć. 

Dawno nie spała z mężczyzną. Z Harrym zrobiła to tylko raz, kiedy chłopak jeszcze spędzał lato w Norze. To się stało w dzień jej szesnastych urodzin. Rano przyszedł do niej z prezentem i życzeniami, a wieczorem, kiedy nikt ich już nie słyszał, ofiarował jej także inny dar. Ginny wiedziała, że jej pierwszy raz nie był perfekcyjny, ale miała zwyczaj idealizowania go w głowie. Ciepła, letnia noc, skóra okraszona potem, delikatny dotyk ukochanego, przyjemny dreszcz, ból przeradzający się w rozkosz, a później ich zwalniające oddechy. Oddałaby wszystko, aby wrócić do tamtych chwil. A jednak Harry już od trzech lat spoczywał w grobie otoczonym dziesiątkami świec, a ona nie miała żadnych zobowiązań. Kiedy w miarę otrząsnęła się z żałoby, szukała pocieszenia w ramionach kilku innych mężczyzn, ale to dla niej nic nie znaczyło. Przygodny flirt lub seks, chwila ulotnej przyjemności. Wiedziała, że nie powinna być z siebie dumna, ale była już dużą dziewczynką, a matka dawno przestała jej mówić, co ma robić.

Odurzony Allan był uroczy, ale Ginny nie chciała wykorzystywać jego nieświadomości. Bez miłosnego eliksiru mogłaby mu się w ogóle nie podobać. Poza tym istniała możliwość, że dziewczyna będzie musiała pobrudzić sobie ręce. Jeśli podejrzenia Biura Aurorów okażą się prawdą, niewinne, zimowe przyjęcie u Zabiniego to tak naprawdę zrzeszenie popleczników czarnej magii… 

Co dziwne, Ginny lubiła swoją pracę. Lubiła działać, bo przekonała się, że bezczynność i popadanie w letarg to najgorsze, co może być. Wcześniej nigdy nie sądziła, że zostanie Aurorką, tropicielką czarnej magii i łowczynią czarnoksiężników. To Harry o tym marzył. Ona miała być zawodniczką quidditcha. Śmigać po boisku z kaflem w ręku i grać w Harpiach z Holyhead, jej ulubionej drużynie. A jednak te pragnienia stopiły się jak świeca ulepiona z naiwnych, dziecinnych marzeń. Po wojnie i śmierci Harry’ego Ginny nie potrafiła już zasiąść na miotle. Próbowała, ale straciła dawny zapał, a od trzymania kafla w dłoni robiło jej się niedobrze. Długo czuła się jak bezużyteczna, zapłakana, żałosna gęba do wyżywienia, aż w końcu zdecydowała się opuścić Norę i rodziców, złożyć papiery w Biurze Aurorów i żyć na własny rachunek. Oczywiście nie była jeszcze Aurorką w pełnym tego słowa znaczeniu. Do powyższej profesji wymagano cierpliwości, doświadczenia i znacznie więcej wysiłku niż do sportu. Dziewczyna cały czas przechodziła nowe szkolenia i testy, ale zaczęto ją już dopuszczać do samodzielnych misji. Taka niezależność i izolacja pomogły jej stanąć na nogi. Wreszcie miała cel. Wreszcie mogła przekuć w czyn chowane w sobie pokłady złości i energii, użyć ich w słusznym zamiarze. 

Allan odpalił silnik, włączyć bariery niewidzialności i ruszył. Samochód zaczął unosić się nad ziemią, ponad dziesiątkami jaśniejących w ciemności punkcików. Ginny zignorowała nieprzyjemne szarpnięcie w okolicach żołądka i zmusiła do zalotnego uśmiechu.

— Mam nadzieję, że właśnie zabierasz mnie na wspaniałe przyjęcie.

— Nie mylisz się, Ginewro. — Allan Hawkins wyprężył pierś z dumą. — Blaise Zabini to przyjaciel mojego kuzyna. Podobno ma przepiękną rezydencję i wie, jak zabawiać towarzystwo.

Ginny pochwyciła ostatnie słowa.

— Przewidujesz jakieś atrakcje?

— Och, całą masę!

Zobaczymy — pomyślała dziewczyna. Allan wydawał się nieświadomy i szczerze nastawiony na dobrą zabawę, ale nigdy nie należało lekceważyć czarnej magii. Kto mógł wiedzieć o tym lepiej od Ginny? 

*

Rezydencję Zabinego otaczał ciemny, szumiący las. Z lotu ptaka wydawała się ona niemal zamkiem wzniesionym przez jakiegoś dawnego lorda. A jednak po parkowaniu Ginny przekonała się, że budynek jest bardziej nowoczesny. Miał ściany z brązowej cegły, duże, zdobione okna, a dach zwieńczony małymi wieżyczkami. Na półkolistych balkonach zapalono lampy rozganiające mrok. Całość odgradzał płot o żelaznych, ostrych jak groty strzał prętach. Prawdziwa siedziba arystokracji. Dziewczyna jednak nie czuła skrępowania. Za dużo już w życiu przeszła, by obawiać się przyjęcia, nawet jeśli nie znała tam prawie nikogo, a goście byli najpewniej czystej krwi.

Brama rezydencji otworzyła się, gdy tylko Allan wsadził zaproszenie do płaskiego zamka. Mechanizm połknął papier i rozwarł żelazne skrzydła. Dalej Hawkins przeszedł z Ginny pod ramię. Nucił przy tym cichutko i głaskał ją kciukiem, zadowolony z sytuacji. Dziewczyna pozwalała mu na subtelne amory. 

Drzwi rezydencji otworzył nienagannie odziany lokaj. Ginny ucieszyła się, bo niespecjalnie miała ochotę na stanięcie twarzą w twarz z Zabinim. Za czasów szkolnych nie przepadali za sobą, a wątpiła, by wojna cokolwiek tutaj zmieniła.

Po wejściu do środka i ściągnięciu płaszczy przywitało ich złociste światło, rosnące z każdą chwilą. Niebawem znaleźli się w sali gościnnej, rozjaśnionej ciężkimi żyrandolami. Przy kremowych ścianach mieściły się stoły pełne półmisków, kieliszków i dzbanów. Ginny podejrzewała, że pomiędzy nimi przechadzają się niewidzialne skrzaty domowe i uzupełniają opróżnione naczynia. Gości przybyło już sporo. Kręcili się przy stołach lub na parkiecie. Kobiety w pięknych, wytwornych sukniach i wymyślnych fryzurach, mężczyźni w ciemnych frakach, noszący muchy i białe rękawiczki. Arystokracja czarodziejów wciąż żyła przeszłością. Nikt normalnie już się tak nie ubierał, oni natomiast mentalnością i odzieniem tkwili w połowie XX wieku, dumni, pyszni, zadowoleni z życia i zaślepieni. 

Ginny czuła niesmak.

Być może dlatego, że jej samej daleko było do śmietanki towarzyskiej. Urodziła się w dużej, głośnej rodzinie o niepewnej sytuacji materialnej, gdzie zawsze się wszystkim dzielili i nikt nie stroił fochów. Często brakowało im pieniędzy, ale Ginny nie pamiętała, by w latach dzieciństwa czegokolwiek żałowała. Na moment poczuła tęsknotę za domem.

Kiedy ostatni raz była w Norze? Kiedy ostatni raz przytuliła mamę, pocałowała tatę w policzek, śmiała się razem z braćmi? Co prawda jej dom po wojnie stał się innym miejscem. Fred umarł pod gruzami, Harry poświęcił się w imię większego dobra, ojciec był poważnie ranny i do tej pory utykał na prawą nogę. Zniknął śmiech, beztroska, ciepło. Teraz jeden przed drugim walczył, by ukryć łzy. Często dochodziło również do kłótni i bezsensowych sprzeczek. Ginny nie mogła znieść tej ciężkiej, żałobnej atmosfery i własnego stanu wegetacji. Dlatego odeszła. Czy była przez to wyrodną córką?

  Allan wyrwał ją z zamyślenia, proponując, aby się czegoś napili. Ginny skinęła głową i z radością przyjęła od niego kieliszek wina, lśniącego w blasku żyrandoli jak krew.

— Za moją piękną partnerkę — wzniósł toast Allan, patrząc czule w oczy dziewczyny. Ginny uśmiechnęła się.

— I za mojego romantycznego partnera.

Kieliszki stuknęły się. Ginny zauważyła, że Allan spogląda łapczywie na jej piersi. Mógłby ją przytulić i zacząć całować, ale na takim wytwornym przyjęciu nie wypadało zachowywać się równie prostacko. Nawet odurzony arystokrata to wiedział. Dlatego po wypiciu wina tylko przeprosił dziewczynę i udał się do łazienki.

Ginny odetchnęła z ulgą. Teraz miała czas, by przyjrzeć się bliżej imprezie. Goście rozmawiali ze sobą, śmiali się perliście lub tańczyli do klasycznej, wyważonej muzyki. Wielu z nich podziwiało ozdobione ruchomymi freskami sklepienie oraz architekturę budynku. Nikt nie sprawiał wrażenia, że zaraz wyjmie różdżkę i zacznie rzucać popisowe klątwy albo paść na twarz, oddając pokłony Czarnemu Panu. A jednak to wszystko mogło być tylko iluzją utkaną dla osób postronnych. Ginny przeszła się kawałek po sali, ciesząc się z ciężaru różdżki ukrytej w torebce. Nie potrafiła już wyjść z domu bez broni. O dziwo, zaproszeni nie zwracali na nią przesadniej uwagi. Traktowali ją jak swoją, pozdrawiając sztywnym skinięciem głowy. Była stosownie ubrana i zdystansowana jak cała reszta. Kto mógłby się tutaj spodziewać Ginny Weasley, zdrajczyni krwi?

I wtedy go zobaczyła.

Stał oparty o jeden ze stołów, śledząc przebieg zabawy, którą sam zorganizował. Miał na sobie śnieżnobiałą koszulę i bordową muchę. Ginny była półobrócona, zerkająca przez obnażone ramię, gdy ich spojrzenia ponad tłumem się spotkały. Nie ruszę się z miejsca — obiecała sobie. Nie mogła po sobie pokazać, że mimo woli poczuła ukłucie zaniepokojenia. Ale wówczas to on podszedł do niej.

Blaise Zabini był równie przystojny i chłodny jak za czasów szkolnych. Wystające kości policzkowe nadawały mu wyrazu wyniosłości, a hebanowa cera kontrastowała z jego jasną koszulą. Skośne, zielone jak szmaragdy oczy czujnie lustrowały dziewczynę. 

— Weasley, nie spodziewałem się ciebie tutaj — rzucił gospodarz sucho. Dziewczyna odpowiedziała kpiącym uśmieszkiem. 

— Bo mnie nie zaprosiłeś.

Skrzywił lekko ciemne wargi.

— To nie ten poziom. Nawet nie ta krew.

— Wyprosisz mnie? — Spojrzała na niego wyzywająco. Zabini zmienił pozę, chowając ręce w kieszeniach spodni.

— Z kim przyszłaś?

— Z Allanem Hawkinsem. Jest teraz w łazience.

— Kuzyn Toma. — Mężczyzna wydawał się nieco zdumiony. Ponownie omiótł Ginny spojrzeniem. — Nie posądzałem go o taki gust.

— A jednak.

Dziewczyna stała z dumnie uniesioną brodą. Wiedziała, że w oczach kogoś takiego jak Zabini jest tylko nic nie wartą mrówką. Wojna wiele zmieniła w mentalności czarodziejów, ale niektóre przekonania pozostawały niezmienne, głęboko wpojone. Gdyby Ginny nie zależało na obecności na tym przyjęciu, pokazałaby mu, że ta mrówka ma ostry język.

Blaise uśmiechnął się niemal uprzejmie. 

— A zatem baw się dobrze, Weasley. To dla ciebie szansa od losu.  

O tak, by cię zniszczyć — pomyślała mściwie Ginny, spoglądając na jego odwracające się plecy. Kiedyś ktoś w szkole powiedział, że wpadła w oko Zabiniemu. Nigdy w to nie wierzyła. Ludzie jego pokroju potrafili kochać tylko siebie.

 *

Witam wszystkich zbłąkanych na moim blogu :) 

Jak ja dawno nie pisałam nic potterowego... 

Zarys historii znajdziecie w odpowiedniej zakładce, a od siebie dodam tylko, że będzie to twór dość zaskakujący, trochę niesmaczny, napisany pod wpływem nocnych rozmyślań. To taka miła odskocznia od autorskich opowiadań. 

Zachęcam do pozostawiania komentarzy :)