Rozdział VI [Długi małe i duże]

Ginny nie była przyzwyczajona do spędzania poranków w domu obcych. Zawsze najlepiej czuła się u siebie, zamknięta w przytulnych czterech ścianach. Teraz naszło ją osobliwe wrażenie, gdy obudziła się rano w nieswoim łóżku w pysznie urządzonym pokoju, po wieczorze zwierzeń ze swoim dotychczasowym wrogiem. Czy mogło być dziwniej? Pokręciła głową, ogarnęła w łazience i zeszła do jadalni, gdzie miała nadzieję coś zjeść. Stół był już przygotowany. Na błyszczących talerzach leżało pieczywo, dżem i plasterki jajka. 

Zabini pił kawę z białej, porcelanowej filiżanki.

— Dzień dobry — mruknęła Ginny, siląc się na śmiały uśmiech. Mężczyzna skinął jej głową.

— Jakieś skargi co do sypialni? 

— Spałam jak zabita.

Dziewczyna wolała nie wspominać o swoim krwistym śnie. Obudziła się z bijącym szaleńczo sercem, ale blask świtu ukoił jej nerwy. Nie pierwszy raz miała koszmar. Trzymaj się logiki, Weasley — powtarzała sobie zawsze w takich chwilach. Była świadoma, że wczoraj za dużo się nasłuchała, a nocą wyobraźnia spłatała jej figla. Nie chciała tym martwić gospodarza.

Zabini wskazał na talerze.

— Częstuj się.

Ginny rzuciła się na chleb z dżemem. Posiłki w rezydencji wyglądały jak prawdziwa uczta. Mimowolnie było jej głupio, że tak wykorzystuje gościnność gospodarza, ale szybko przypomniała sobie, że dla kogoś takiego jak Zabini to nie stanowiło żadnych wydatków.    

— Gościsz czasem u siebie dziewczyny? — spytała ostrożnie, podczas gdy zaczarowany nóż smarował kanapkę marmoladą.  

— Nigdy.

— Nawet żeby sprawiać pozory?

Ich spojrzenia spotkały się ponad stołem.

— Ludzie wiedzą, że jestem wyrafinowany i nie spędzam nocy z byle kim. Parę dziewczyn kręciło się wokół mnie, ale z oczywistych powodów nie zaprosiłem ich do łóżka — odparł chłodno. Ginny spuściła wzrok. Zastanawiała się, czy w świetle dnia Zabini żałował tego, jak wiele jej powiedział. Wczoraj niespodziewanie stał się otwartą księgą, dziś znów był cierpki i odnosił się do niej z lekką niechęcią. Dług — przeszło jej przez myśl. Zaciągnął u niej dług, a to nigdy nie jest przyjemne. 

Pytanie zawisło na jej ustach, ale w końcu go nie wypowiedziała. Skoro Blaise nie powiedział nic więcej, nie zamierzała naciskać. On nie pytał, czy spała z Harrym i w jakich pozycjach. Powinna uszanować tę sferę.

— Rozumiem. — Wzięła pierwszy kęs, pilnując, by dżem nie wylądował niechciany w kącikach jej ust. — Zaczynamy zaraz po śniadaniu?

— A co, chcesz przedtem zagrać w partyjkę kart? 

Tak, Zabini zdecydowanie nie był dziś w humorze.

*

Jaśniejąca kula unosiła się nad ich głowami, rzucając światło na ukrytą komnatę. Obraz Aureli Zabini dalej leżał porzucony na ziemi, a Blaise nie kwapił się, by go podnieść. Obydwoje minęli go bez słowa.

— Accio księga o Bogini Węży — odezwała się bez przekonania Ginny, wyciągając różdżkę. Oczywiście jej zaklęcie pozostało bez rezultatu. Zabini rzucił jej pogardliwie spojrzenie.

— Ty tak na serio?

— Chciałam się tylko upewnić. Czasami najprostsze rozwiązania są najcelniejsze — odgryzła się Ginny.

— Cóż, nie w tym wypadku.

— Z rozkoszą czekam na twoje pomysły, jak się za to zabrać.

Zabini podszedł do półki i wyciągnął ostrożnie rękę. Jedna z książek nagle się ożywiła i próbowała go ugryźć, ale sparaliżował ją rzuconym szybko zaklęciem. Potem przesunął palcem po grzbietach, aż w końcu wybrał odpowiadającą mu lekturę. Była oprawiona w czarną, połyskliwą okładkę.

— „Najmroczniejsze klątwy” — przeczytał mężczyzna, kartkując księgę. Oczy zabłysły mu z zaintrygowaniem, ale po chwili na twarzy pojawiło się rozczarowanie. — Ciekawe, ale… to nie to.

Ginny prychnęła z satysfakcją.

— Co za zaskoczenie.

— Nie mam nastroju na twoje przytyki. — Zmroził ją spojrzeniem. Skrzyżowała ręce na piersiach. 

— Więc ich nie zaczynaj.

Zabini skrzywił, ale zaczął szukać dalej. Wyciągnął książkę, z której po otwarciu wypełzły cmentarne robaki, a potem tom, który nawrzeszczał na niego za wybudzenie ze snu i obiecał srogą karę.

— Błądzimy jak dzieci we mgle — skomentowała Ginny, pochodząc do towarzysza. — Powinniśmy się podzielić i wspólnie przejrzeć wszystkie półki.

Wydawało się, że mężczyzna chce zaprotestować, w końcu jednak ustąpił.

— W porządku. Ty bierzesz regały po prawej, ja po lewej. Wszystkie nadające się tytuły połóż na tym stoliczku.

— Wreszcie jakaś dyscyplina — mruknęła pod nosem dziewczyna i wzięła się do roboty. Jako auror nauczyła się współpracować z innymi. Wiedziała, że wspólnymi siłami łatwiej można było osiągnąć cel. 

Praca zajęła im kilka godzin.

W ciemnej komnacie czas płynął inaczej. Ksiąg wydawało się tylko przybywać, a kamienne ściany komnaty budziły klaustrofobiczne wrażenie, ale ostatecznie przejrzeli każdy tom, a kilka z nich odłożyli na stolik. Zabini zaproponował, aby przeszli z tym do salonu, gdzie jest więcej światła.

A zatem zeszli na dół i rozłożyli księgi na stole. Jedna z nich jęczała jak potępiona dusza, by oddali ją do ciemności. Zabini bez wzruszenia przejrzał ją jako pierwszą. Westchnął.

— Jest tutaj wzmianka o Bogini Węży.

Ginny uniosła głowę.

— I?!

— To tylko suche informacje, podobne do tych, które przesłała Luna Lovegood. Nic o samym eliksirze.

— Szlag! Ale jesteśmy już coraz bliżej!

Trafiona okazała się przedostatnia księga, która pod wpływem dotyku zmieniała kolor jak łuski kameleona. Na jej okładce widniał tytuł: „Pradawne istoty”. W środku był cały rozdział poświęcony Andei. Autor lektury wykonał nawet szkic ołówkiem, przedstawiając Boginię Węży jako dumną i budzącą grozę. Jej macki poruszały się ohydnie. Ginny kartkowała rozdział, aż w końcu znalazła to, czego szukała. Wydała z siebie cichy okrzyk. Blaise’owi też się oczy zaświeciły.

— Weasley, mamy to!

— Mucha siatkoskrzydła, pijawki, imbir, żółć pancernika… — czytała zafascynowana Ginny.

— Wątroba koguta, waleriana, odnogi pajęcze… — kontynuował Zabini. — Czeka nas sporo pracy.

— To jeszcze nie koniec. W drugiej fazie musimy dodać naszą krew i… — Ginny zatrzymała palec przy ostatnim składniku. — Merlinie broń, odchody Andei!

Spojrzeli po sobie z przestrachem pomieszanym z odrazą.

— Pewnie są w nich substancje trujące dla potomstwa — stwierdził bezbarwnie Zabini. Zawsze był dobry z eliksirów, więc Ginny ufała jego osądowi. A jednak jej nagły zapał zamienił się w rezygnację.

— Blaise, nawet jeśli ją znajdziemy, nie wyobrażam sobie, żeby…

— A myślisz, że ja sobie wyobrażam? Ale tylko tak przeżyjemy.

— Wiem. — Dziewczyna przejechała ręką po włosach. — Szlag by to! 

— Na moje oko przygotowanie tego eliksiru zajmie nam dwa tygodnie. Mucha musi się dobrze uwarzyć, a waleriana dojrzeć. A zatem mieścimy się w czasie, pozostałe składniki będziemy w stanie zdobyć w sklepie. Boginią Węży będziemy martwić się na koniec.

— Dobra. — Ginny wyrwała kartkę ze składnikami. — Polecę na Pokątną i wszystko kupię.

— Masz pieniądze?

Jej policzki polizało znajome ciepło.

— Nie jestem pewna — stwierdziła dumnie. Wiedziała, że mucha siatkoskrzydła lub żółć pancernika będą drogie, a jej już niewiele zostało z pensji.

Zabini rzucił jej krzywy uśmieszek.

— Zapłacę za wszystko.

— Na pół — upierała się przez zaciśnięte zęby. Mężczyzna przewrócił oczami.

— Zawsze byłaś taka przewrażliwiona na punkcie pieniędzy?

— Gdybyś musiał walczyć o każdy galeon, też byłbyś przewrażliwiony.

— Ale jestem dżentelmenem i chcę zapłacić za składniki, które obojgu nam uratują życie. Może być? 

Ginny zacisnęła usta i jeszcze przez jakiś czas się wzbraniała, ale ostatecznie przyjęła plik pieniędzy, który dał jej Blaise. W końcu to waza jego matki była początkiem ich problemów.

Dziewczyna ubrała się do wyjścia, a do torby spakowała pieniądze i „Pradawne istoty”. Zabini uniósł brwi.

— Nie przypominam sobie, bym ci to dawał.

— To inna forma zapłaty — wyznała szczerze. — Za dług, który zaciągnęłam u Luny. Ta księga to skarb, a ona i jej mąż interesują się magicznymi stworzeniami.

— W porządku — ustąpił, ale spoglądał na nią z zaciekawieniem. — Ty i Lovegood byłyście przyjaciółkami, prawda?

— Tak, byłyśmy. Teraz… nie wiem, co się z nami stało.

Blaise uniósł kącik ust, jakby rozumiał. Potem odprowadził ją do kominka i gdy wzięła w dłoń proszek Fiuu, poradził:

— Wróć na kolację.

*

Pokątna niewiele się zmieniła od czasów, w których Ginny chodziła do szkoły. Po wojnie zniszczone sklepy odbudowano, a w miejsce bankrutów pojawili się nowi sprzedawcy. Rynek kwitł. Teraz dziewczyna na moment znów poczuła się jak jedenastoletnia dziewczynka, przepychająca się przez tłum czarodziejów i szukająca swojego pierwszego kociołka.

Składniki kupiła w kilku różnych sklepach, aby nie wzbudzać niepotrzebnych podejrzeń. Największy problem miała z pijawkami, bo okazało się, że sprzedano cały nakład. Na szczęście w sklepie na końcu ulicy udało jej się nabyć ostatnie sztuki.

Ginny poczuła ulgę, mając w torbie niemal wszystkie składniki, które mogły ocalić jej życie. To prawie tak jak trzymać Kamień Filozoficzny. Teraz czekała ją bardziej wyzywająca część dnia.

Tylko po adresie na liście wiedziała, gdzie obecnie mieszka Luna wraz ze swoim mężem. Gdy teleportowała się w to miejsce, okazało się, że jest to drewniany, dwupiętrowy dom nad skutym lodem jeziorem. Był okrągły i z daleka przypominał zwężający się ku górze tort czekoladowy. Z dachu niczym świeczka wyrastał dymiący komin. Za płotem rosły różne dziwaczne rośliny, barwne i wijące się. Typowa Luna. Dziewczyna podeszła niepewnie do drzwi i zapukała.

Klamka w kształcie sowy wydłużyła się jak sprężyna.

— Kim jesteś?

— Ginny Weasley.

Sówka powtórzyła jej imię, by dotarła ono do uszu domowników. Przez chwilę Ginny stała na ganku jak głupia, mając cichą nadzieję, że jednak nikogo nie ma w domu. Ciało miała jak z waty. A jednak drzwi się otworzyły i pojawił się w nich mężczyzna. Był wysoki i śniady, o niesfornej czuprynie czekoladowych włosów na głowie oraz łagodnych, przenikliwych oczach. Uszy miał lekko szpiczaste, przez co przypominał wyrośniętego elfa.

— Luna siedzi przy druzgotkach. Prosiła, żebym otworzył — oznajmił przyjaźnie, chociaż pierwszy raz widział przed sobą dziewczynę. — Chcesz wejść?

— Właściwie to… — Ginny poczuła się niezręcznie, myśląc o perspektywie wejścia do środka, jakby była bliską znajomą przychodzą na herbatkę. — Chciałam jej tylko coś przekazać. 

— Śpieszysz się?

— Nie. — Dziewczyna wzięła głębszy oddech. — Okej, byłabym wdzięczna, gdybyś mnie do niej zaprowadził.

— Jasne, wchodź. A jeśli poczujesz delikatne ugryzienie, nie przejmuj się. To tylko chobki się z tobą witają.  

Ginny weszła do holu, woląc nie pytać, co to są chobki i dlaczego miałby się z nią w taki sposób witać. Mąż Luny jak widać podzielał dziwaczne wierzenia swojej żony. Uśmiechnęła się lekko i zaczęła podążać za jego odwróconymi plecami.  

— Jeszcze się sobie nie przedstawiliśmy — zauważył mężczyzna. — Jestem Rolf.

— Ja Ginny. 

— Luna wspomniała, że niedawno cię spotkała.

— Tak, w sumie jestem tu w tej sprawie.

Rolf uśmiechnął się i wprowadził ją do pokoju, sam taktownie zostając na zewnątrz. Znajdowało się tam duże akwarium, w którym zamiast ryb pływały druzgotki. Luna stała na drabinie i kończyła je karmić. Bladozielone demony wodne podpływały do powierzchni, posłusznie sięgając po rzucane glony.  

— Hej — przywitała się Ginny. Jasnowłosa dziewczyna obróciła się, a jej brwi uniosły się w górę.  

— Nie byłam pewna, czy się nie przesłyszałam — wyznała pogodnie. — Hej, Ginny! Co cię tutaj sprowadza?

— Chciałam ci osobiście podziękować za pomoc. I akurat natrafiłam na taką książkę. Pomyślałam, że cię zainteresuje. — Ginny sięgnęła do torby, by wyciągnąć lekturę. Teraz jej okładka miała morski kolor, dopasowując się do barw otoczenia. Luna wzięła księgę do ręki, a jej oczy stały się wielkie jak kafle.

— Na Merlina, jakie cudowne! Skąd ją masz?

— Nabyłam przypadkiem. Myślę, że to unikatowa kolekcja. Oczywiście nie musisz płacić.

— Ginny, gdybyś ty wiedziała, jak Rolf się ucieszy! — Na chwilę Luna zapomniała o urazach i uściskała koleżankę jak za dawnych czasów. Ginny poczuła przyjemne ciepło. Pojęła, że dobrze zrobiła, przychodząc tutaj. Od ulgi aż zaczęła ją boleć głowa. — Rolfie, chodź tutaj! Nie uwierzysz!

Mąż Luny wszedł do środka i zmierzył niepewnym spojrzeniem obie dziewczyny. Gdy jednak zobaczył tytuł księgi w rękach żony, zagwizdał z niedowierzania.

— Niech to dunder świśnie, od dawna szukałem tego po wszystkich księgarniach!

— Wiem, a tymczasem Ginny to wyśledziła!

— Teraz mogę wzbogacić swoje notatki! I twoje artykuły…

— Nawet mi nie mów, już mnie ręka świerzbi do pisania!

Ginny słuchała tych przekrzykiwań z leciutkim uśmiechem na ustach. Ich radość był dla niej miodem na serce, nawet jeśli w duchu zazdrościła im tej lekkości i miłości. Jednocześnie ból głowy się nasilał. Wytrzymasz, Weasley. A jednak po chwili zrobiło jej się słabo i mdło. Znów nawiedziło ją wrażenie, że jej nogi zrobione są z waty. 

Upadła na ziemię, a Scamandrowie przerwali snucie planów.

— Ginny? — zdumiała się Luna. — Ginny!

*

Znów zakończone w takim momencie, wiem :P

Jak mówiłam, rozdział wstawiam jeszcze przed sesją. Trzymajcie się! :)